foroughsky

درجه ای از اصالت نیز باید در بازسازی و ایجاد یک خانه موزه تاریخی در نظر گرفته شود. فضا باید از نظر تکرار واقعی و بازنمایی آن گونه که زمانی در شکل اصلی خود بوده و به نظر دست نخورده و در زمان باقی مانده است، معتبر باشد. هنگام اعلام اعتبار یک فاصله، سه مرحله وجود دارد:[8]

 

مدرک هویت باید توسط یک فرد معتبر ارائه و تایید شود

سپس صفات شیء یا شخص باید با دانش موجود در مورد آن مقایسه شود

سپس باید از اسناد و مدارک برای پشتیبانی از آن استفاده کرد و در نتیجه صحت آن را اعلام کرد.

خانه های تاریخی در ایالات متحده

 

  اگه ویلایی که اجاره می کنی لب ساحل باشه ازش خیلی لذت میبری

 

سوزان بی. آنتونی هاوس، روچستر، نیویورک

اولین پروژه ها برای حفظ خانه های تاریخی در دهه 1850 تحت هدایت افرادی که به منافع عمومی و حفظ تاریخ آمریکا اهمیت می دادند، به ویژه با محوریت اولین رئیس جمهور ایالات متحده آغاز شد. از زمان تأسیس اولین مکان تاریخی کشور در سال 1850، مقر انقلاب واشنگتن در نیویورک، آمریکایی ها تمایل زیادی به حفظ ساختارهای تاریخی مشابه پیدا کردند. تأسیس خانه موزه های تاریخی در دهه های 1970 و 1980 محبوبیت خود را افزایش داد، زیرا دویستمین سالگرد جنگ انقلاب موجی از میهن پرستی را به راه انداخت و آمریکایی ها را نسبت به نابودی میراث فیزیکی خود آگاه کرد. سنت مرمت خانه های گذشته و تعیین آنها به عنوان موزه برگرفته از سنت انگلیسی حفظ بناها و بناهای باستانی است. در ابتدا خانه ها به دلیل ارتباط آنها با افراد مهم، معمولاً از طبقات نخبه، مانند روسای جمهور سابق، نویسندگان، یا تاجران، شایسته پس انداز تلقی می شدند. به طور فزاینده ای، آمریکایی ها برای حفظ ساختارهای مشخصه یک گذشته معمولی آمریکایی که زندگی مردم عادی، از جمله اقلیت ها را نشان می دهد، مبارزه کرده اند.[9]

 

خانه موزه های تاریخی معمولا با کارکنان کوچک و با بودجه محدود کار می کنند. بسیاری از آنها به طور کامل توسط داوطلبان اداره می شوند و اغلب استانداردهای حرفه ای ایجاد شده توسط صنعت موزه را برآورده نمی کنند. یک نظرسنجی مستقل که توسط پگی کوتس در سال 1990 انجام شد، نشان داد که شصت و پنج درصد از خانه موزه های تاریخی کارکنان تمام وقت ندارند و 19 تا 27 درصد از خانه های تاریخی تنها یک کارمند تمام وقت دارند. علاوه بر این، اکثریت این موزه ها با کمتر از 50000 دلار سالانه کار می کنند. این نظرسنجی همچنین تفاوت قابل توجهی را در تعداد بازدیدکنندگان بین خانه موزه‌های محلی و مکان‌های ملی نشان داد. در حالی که موزه‌هایی مانند مونت ورنون و ویلیامزبورگ استعماری توسط بیش از یک میلیون گردشگر در سال بازدید می‌شد، بیش از پنجاه درصد خانه‌موزه‌های تاریخی کمتر از 5000 بازدیدکننده در سال داشتند.[10]

 

این موزه ها همچنین از این نظر منحصر به فرد هستند که ساختار واقعی به عنوان یک شی تاریخی به مجموعه موزه تعلق دارد. در حالی که برخی از خانه موزه های تاریخی خوش شانس هستند که مجموعه ای حاوی بسیاری از اثاثیه اصلی را دارند که زمانی در خانه وجود داشت، بسیاری از آنها با چالش نمایش مجموعه ای مطابق با ساختار تاریخی روبرو هستند. برخی از موزه‌ها انتخاب می‌کنند که قطعات اصلی آن دوره را جمع‌آوری کنند، در حالی که برای خانه اصلی نیستند. برخی دیگر، خانه را با کپی هایی از قطعات اصلی که با کمک سوابق تاریخی بازسازی شده اند، پر می کنند. هنوز موزه‌های دیگر رویکرد زیبایی‌شناختی بیشتری دارند و از خانه‌ها برای نمایش معماری و اشیاء هنری استفاده می‌کنند.[11] از آنجایی که خانه‌های تاریخی اغلب در طول نسل‌های مختلف وجود داشته‌اند و از خانواده‌ای به خانواده دیگر منتقل شده‌اند، داوطلبان و متخصصان نیز باید تصمیم بگیرند که کدام روایت تاریخی را به بازدیدکنندگان خود بازگو کنند. برخی از موزه‌ها با نمایش دوران‌های مختلف در تاریخ خانه در اتاق‌ها یا بخش‌های مختلف سازه، با این موضوع دست و پنجه نرم می‌کنند. دیگران یک روایت خاص را انتخاب می کنند، که معمولاً از نظر تاریخی مهم ترین آن تلقی می شود و خانه را به آن دوره خاص باز می گرداند.