foroughsky

بحران شوری مسینیا (MSC) که به عنوان رویداد مسینیا نیز شناخته می شود و در آخرین مرحله آن به عنوان رویداد ماری لاگو، یک رویداد زمین شناسی بود که طی آن دریای مدیترانه وارد چرخه خشک شدن نسبی یا تقریباً کامل (خشک شدن) شد. ) در سراسر بخش آخر عصر مسینی دوران میوسن، از 5.96 تا 5.33 Ma (میلیون سال پیش). زمانی که اقیانوس اطلس حوضه را پس گرفت، با سیل زانکلین پایان یافت.[1][2]

  ویلا های رامسر بهترین امکانات را برای سفر شما دارند

جدول زمانی گرافیکی نئوژن

این کادر: viewtalkedit

−24 —–−22 —–−20 —–−18 —–−16 —–−14 —–−12 —–−10 —–−8 —–−6 —–−4 —–−2 —

سی

ه

n

o

z

o

من

ج

پالئوژن

ن

ه

o

g

ه

n

ه

کواترنر

م

من

o

ج

ه

n

ه

پ

ل

من

o

آکیتانی

بوردیگالی

لنگیان

سراوالیان

تورتونیان

مسینی

زانکلین

پیاکنزی

←

بحران شوری مسین[3]

←

دشت های آمریکای شمالی گسترش می یابد[4]

زیربخش نئوژن بر اساس ICS، از سال 2021.[5]

محور عمودی: میلیون ها سال پیش.

نمونه های رسوب از زیر بستر عمیق دریای مدیترانه، که شامل مواد معدنی تبخیری، خاک، و گیاهان فسیلی است، نشان می دهد که پیش ساز تنگه جبل الطارق در حدود 5.96 میلیون سال پیش به شدت بسته شده و دریای مدیترانه را از اقیانوس اطلس مسدود کرده است. ] این منجر به یک دوره خشک شدن جزئی دریای مدیترانه شد که اولین دوره از چندین دوره در اواخر میوسن بود.[7] پس از بسته شدن این تنگه برای آخرین بار در حدود 5.6 میلی متر، آب و هوای عموماً خشک منطقه در آن زمان حوضه مدیترانه را تقریباً طی هزار سال به طور کامل خشک کرد. این خشک شدن عظیم حوضه خشک عمیقی را به جا گذاشت که به عمق 3 تا 5 کیلومتری (1.9 تا 3.1 مایلی) زیر سطح معمولی دریا می‌رسید، با چند حفره فوق‌شور شبیه به دریای مرده امروزی. سپس، در حدود 5.5 میلی آمپر، شرایط آب و هوایی کمتر خشک باعث شد که حوضه آب شیرین بیشتری از رودخانه ها دریافت کند، و به تدریج دریاچه های فوق شور را پر و رقیق کرده و در جیب های بزرگتر آب شور (مثل دریای خزر امروزی) رقیق کند. بحران شوری مسین با بازگشایی تنگه جبل الطارق در نهایت در 5.33 میلی متر پایان یافت، زمانی که اقیانوس اطلس به سرعت حوضه مدیترانه را در آنچه به عنوان سیل زنکلین شناخته می شود پر کرد.[8]

 

حتی امروزه، دریای مدیترانه به دلیل جدا شدن نزدیک آن توسط تنگه جبل الطارق و میزان تبخیر بالای آن، به طور قابل توجهی شورتر از اقیانوس اطلس شمالی است. اگر تنگه جبل الطارق دوباره بسته شود (که احتمالاً در آینده نزدیک در زمان زمین شناسی اتفاق می افتد)، دریای مدیترانه عمدتاً در حدود هزار سال تبخیر می شود و پس از آن ادامه حرکت شمال آفریقا ممکن است مدیترانه را به طور کلی محو کند.

 

فقط جریان ورودی آب اقیانوس اطلس سطح فعلی مدیترانه را حفظ می کند. زمانی که بین 6.5 تا 6 MYBP خاموش شد، تلفات خالص تبخیر حدود 3300 کیلومتر مکعب در سال ایجاد می شود. با این سرعت، 3.7 میلیون کیلومتر مکعب آب در حوضه به سختی در بیش از هزار سال خشک می‌شود و لایه وسیعی از نمک به ضخامت حدود ده‌ها متر باقی می‌ماند و سطح دریاهای جهانی را حدود 12 متر بالا می‌برد.[9]

 

نامگذاری و اولین شواهد

در قرن نوزدهم، زمین‌شناس و دیرینه‌شناس سوئیسی، کارل مایر-ایمار (1826-1907) فسیل‌هایی را که بین لایه‌های رسوبی گچ‌دار، لب شور و آب شیرین قرار گرفته بودند، مورد مطالعه قرار داد و آنها را دقیقاً قبل از پایان دوران میوسن ته‌نشینی کرد. او در سال 1867 نام این دوره را به نام شهر مسینا در سیسیل ایتالیا، مسینیان گذاشت.[10] از آن زمان، چندین لایه تبخیری غنی از نمک و گچ دیگر در سراسر منطقه مدیترانه به همین دوره مربوط می شود.