foroughsky

در قرن چهارم قبل از میلاد، رم مورد حمله گول‌ها قرار گرفت، که اکنون قدرت خود را در شبه جزیره ایتالیا فراتر از دره پو و از طریق اتروریا گسترش دادند. در 16 ژوئیه 390 قبل از میلاد، یک ارتش گالی به رهبری برنوس، رئیس قبیله، با رومی ها در ساحل رودخانه آلیا در ده مایلی شمال رم ملاقات کرد. برنوس رومی ها را شکست داد و گول ها به سمت رم حرکت کردند. بیشتر رومی ها از شهر گریخته بودند، اما برخی از آنها برای آخرین ایستادگی خود را در تپه کاپیتولین سنگر گرفتند. گول ها شهر را غارت کردند و سوزاندند، سپس تپه کاپیتولین را محاصره کردند. این محاصره هفت ماه به طول انجامید. سپس گول ها موافقت کردند که در ازای 1000 پوند طلا به رومیان صلح بدهند.[32] طبق افسانه های بعدی، رومی هایی که بر وزن کشی نظارت می کردند متوجه شدند که گول ها از ترازوی کاذب استفاده می کردند. سپس رومی ها اسلحه به دست گرفتند و گول ها را شکست دادند. ژنرال پیروز آنها کامیلوس اظهار داشت: «روم با آهن، نه با طلا، آزادی خود را می‌خرد».[33]

  اجاره ویلاهای بسیار بزرگ لب ساحل

رومی ها به تدریج سایر مردمان شبه جزیره ایتالیا از جمله اتروسک ها را تحت سلطه خود درآوردند.[34] آخرین تهدید برای هژمونی روم در ایتالیا زمانی رخ داد که تارنتوم، یک مستعمره بزرگ یونانی، در سال 281 قبل از میلاد از پیروس اپیروس کمک گرفت، اما این تلاش نیز شکست خورد.[35][34] رومیان فتوحات خود را با تأسیس مستعمرات رومی در مناطق استراتژیک تضمین کردند و بدین وسیله کنترل پایداری بر منطقه ایتالیایی که فتح کرده بودند برقرار کردند.

 

در قرن سوم پیش از میلاد، روم با یک حریف جدید و مهیب روبرو شد: کارتاژ. کارتاژ یک دولت شهر فنیقی غنی و شکوفا بود که قصد داشت بر منطقه مدیترانه تسلط یابد. این دو شهر در زمان پیروس که تهدیدی برای هر دو بود متحد بودند، اما با هژمونی روم در سرزمین اصلی ایتالیا و تالاسوکراسی کارتاژینی، این شهرها به دو قدرت بزرگ در مدیترانه غربی تبدیل شدند و اختلاف آنها بر سر دریای مدیترانه به درگیری منجر شد. [37] [38]

 

اولین جنگ پونیک در سال 264 قبل از میلاد آغاز شد، زمانی که شهر مسانا از کارتاژ برای درگیری با هیرو دوم سیراکوز درخواست کمک کرد. پس از شفاعت کارتاژینیان، مسانا از روم خواست تا کارتاژینیان را اخراج کند. رم وارد این جنگ شد زیرا سیراکوز و مسانا به شهرهای تازه تسخیر شده یونانی ایتالیای جنوبی بسیار نزدیک بودند و کارتاژ اکنون می توانست از طریق قلمرو روم حمله کند. همراه با این، رم می تواند دامنه خود را بر سیسیل گسترش دهد.[39]

 

اگرچه رومی ها در نبردهای زمینی تجربه داشتند، اما شکست دادن این دشمن جدید نیازمند نبردهای دریایی بود. کارتاژ یک قدرت دریایی بود و فقدان کشتی و تجربه دریایی رومیان مسیر پیروزی را برای جمهوری روم طولانی و دشوار کرده بود. با وجود این، پس از بیش از 20 سال جنگ، روم کارتاژ را شکست داد و معاهده صلح امضا شد. از جمله دلایل جنگ دوم پونیک[40] غرامت‌های جنگی بعدی بود که کارتاژ در پایان جنگ اول پونیک به آن تن داد.[41]

 

ژنرال های هر دو طرف جنگ دوم پونیک برنامه ریزان درخشانی بودند: در سمت پونیک هانیبال و هاسدروبال حضور داشتند. در رومی مارکوس کلودیوس مارسلوس، کوئینتوس فابیوس ماکسیموس وروکوسوس و پوبلیوس کورنلیوس سیپیون بودند. رم همزمان با اولین جنگ مقدونیه در این جنگ شرکت کرد. جنگ با تهاجم جسورانه هانیبال، پسر هامیلکار بارکا، یک ژنرال کارتاژنیایی که در پایان جنگ پونیک اول عملیات در سیسیل را رهبری کرده بود، به هیسپانیا آغاز شد. هانیبال به سرعت از طریق هیسپانیا به سمت کوه های آلپ ایتالیا حرکت کرد و باعث وحشت متحدان ایتالیایی رم شد. بهترین راه برای شکست دادن هدف هانیبال از ترک رم توسط ایتالیایی ها، به تأخیر انداختن کارتاژنی ها با یک جنگ چریکی فرسایشی بود، استراتژی ای که توسط کوئینتوس فابیوس ماکسیموس، که در لاتین Cunctator (به لاتین "تاخیر کننده") نامیده می شد، پیشنهاد کرد. استراتژی برای همیشه به عنوان فابیان شناخته می شود. به همین دلیل، هدف هانیبال محقق نشد: او نتوانست شهرهای ایتالیایی کافی را برای شورش علیه روم و تکمیل ارتش رو به کاهش خود بیاورد و بنابراین فاقد ماشین آلات و نیروی انسانی برای محاصره رم بود.